کد مطلب:180048 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:248
وصیت و تصریح امام حسین بر امامت امام سجاد
امام صادق علیه السلام فرمود: هنگامی كه امام حسین علیه السلام تصمیم گرفت از مدینه به سوی عراق (كربلا) حركت كند، كتب و وصیت خود را به ام سلمه (یكی از همسران نیك پیامبر صلی الله علیه و آله كه همواره از حق خاندان نبوت دفاع می كرد) سپرد. هنگامی كه امام سجاد علیه السلام از سفر (كربلا) به مدینه بازگشت؛ ام سلمه آن كتب و وصیت را به امام سجاد علیه السلام تحویل داد. [1] .
امام باقر علیه السلام فرمود: هنگامی كه وقت شهادت امام حسین علیه السلام فرا رسید، دختر بزرگش به نام فاطمه علیهاالسلام را به حضور طلبید و نوشته ای پیچید و وصیتی آشكارا به او سپرد، زیرا علی بن الحسین امام سجاد علیه السلام در آن وقت به سختی بیمار بود، به گونه ای كه گویا در حال احتضار است.
فاطمه علیهاالسلام آن وصیتنامه را گرفت و بعداً آن را به برادرش علی بن الحسین علیه السلام داد.
امام باقر علیه السلام پس از نقل این ماجرا، فرمود: «سوگند به خدا، آن وصیتنامه و طومار پیچیده، به ما رسید. یكی از حاضران پرسید: «فدایت گردم، در آن طومار، چه نوشته شده بود؟»
امام باقر علیه السلام فرمود: «سوگند به خدا، آنچه از زمان آدم علیه السلام تا پایان دنیا، مورد نیاز انسانها است در آن وجود دارد، و به خدا سوگند، احكام حدود و مجازاتهای مرتكبین جرایم، حتی جریمه ی خراش در آن ثبت است.» [2] .
[ صفحه 61]
امام باقر علیه السلام فرمود: هنگامی كه وقت شهادت امام حسین علیه السلام فرا رسید، دختر بزرگش به نام فاطمه علیهاالسلام را به حضور طلبید و نوشته ای پیچید و وصیتی آشكارا به او سپرد، زیرا علی بن الحسین امام سجاد علیه السلام در آن وقت به سختی بیمار بود، به گونه ای كه گویا در حال احتضار است.
فاطمه علیهاالسلام آن وصیتنامه را گرفت و بعداً آن را به برادرش علی بن الحسین علیه السلام داد.
امام باقر علیه السلام پس از نقل این ماجرا، فرمود: «سوگند به خدا، آن وصیتنامه و طومار پیچیده، به ما رسید. یكی از حاضران پرسید: «فدایت گردم، در آن طومار، چه نوشته شده بود؟»
امام باقر علیه السلام فرمود: «سوگند به خدا، آنچه از زمان آدم علیه السلام تا پایان دنیا، مورد نیاز انسانها است در آن وجود دارد، و به خدا سوگند، احكام حدود و مجازاتهای مرتكبین جرایم، حتی جریمه ی خراش در آن ثبت است.» [2] .
[ صفحه 61]
[1] اصول كافي، ج 1، ص 304.
[2] اصول كافي، ج 1، ص 303.